เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วผมมีโอกาศได้เข้าไปถ่ายภาพการแจกถุงยังชีพและช่วยเหลือผู้ประสพภัยร่วมกับกองทัพเรือและภาคเอกชนตามพื้นที่ที่ประสพภัย น้ำท่วม ผมเก็บภาพความประทับใจมาฝากครับ
เราเดินทางด้วยเรือยางหลังแข็งเพราะต้องการความคล่องตัวเพื่อเก็บภาพได้หลายๆมุม แต่พอนั่งแล้วก็หวาดเสียวนะครับ เพิ่งรู้ว่า เจ้าพระยา ก็คลื่นสูงเหมือนกันนะ
บ้านของตัวเองก็ท่วมครับ แต่ต้องปฏิบัติภาระกิจของทหารเรือ เพื่อช่วยเหลือชาวบ้านคนอื่นก่อน หัวใจสุดยอดมากครับ
ระดับน้ำที่เห็นระดับเดียวกับแม่น้ำเจ้าพระยาที่อยู่ข้างหลังผมเลยนะครับ
เด็กๆกำลังเล่นสนุกกับน้ำที่ท่วมอยู่ระดับเอว เวลาเดือนกว่าคงทำให้พวกเขาเริ่มคุ้นเคยกับน้ำ ท่วมแล้ว
ทุกคนเรียงแถวและช่วยกันคนละไม้คนละมือ
พอผมเริ่มออกเดินไปรอบๆก็สังเกตเห็นว่าชาวบ้านที่นี้มีเรือเล็กกันเกือบทุกบ้านเลย
หลังจากผมกระโดดขึ้นเรือคุณลุงท่านนี้ที่อาสาพายเรือพาผมวนรอบวัดและโรงเรียน ก็ได้ทราบจากคุณลุงว่า พอน้ำท่วมนานๆชาวบ้านก็ต้องปรับตัวให้อยู่ได้ เราเอาน้ำไปทิ้งไม่ได้ เราก็ต้องอยู่กับมัน ดีที่น้ำไหลตลอดเวลานะ ไม่งั้นเน่าแน่ๆเพราะท่วมมาจะสองเดือนแล้ว แล้วก็หัวเราะ
รอยยิ้มและคำทักทายมีเสมอครับ น้ำท่วมก็อาจจะดีนะครับ ทำให้คนไทยรักกัน เพราะจริงๆแล้วเราคนไทยรักกัน
เด็กๆพายเรือกันเก่งมากครับ ข้างหน้านั่นแม่น้ำเจ้าพระยานะน่ะ
บนเรือเราก็บรรทุกอาหารเจ้าตูมมาเยอะเหมือนกันนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วง
น้ำมาปลาชุมครับ
รอยยิ้ม
ไม่มีทุกข์ใดอยู่นาน เราเองก็ต้องสู้ไม่ท้อถอย ถ้าเรายิ้มให้กับปัญา มีความหวัง เราจะไม่มีวันแพ้ ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ ตอนนี้ตามสื่อต่างเราได้เห็นข่าวการช่วยเหลือกันมากมายครับ เป็นข้อพิสูจน์ว่าจริงๆแล้วเราคนไทยรักกันครับ อย่าให้อำนาจของความโลภมาทำลายความงดงามของจิตใจพวกเราชาวไทยได้นะครับ
ขากลับผมนั่งเรือเหล็กลำใหญ่เลยครับ นั่งเพลินมาก ท้องฟ้าในวันนั้นสวยงามมากครับ รู้สึกว่าบ้านเรามันสวยมาก สวยในแบบเราท้องฟ้าแบบเรา แต่อากาศช่วงนี้เริ่มเย็นลงแล้ว ผมเองก็เริ่มคิดถึงดารเดินทางอีกแล้วล่ะสิ ไปที่ไหนดีนะ ไปเกาะดีมั้ยนะ หรือไปเหนือดี ลาว พม่า ใกล้ๆบ้านเราก็น่าสน
